De eerste stageweek in het kinderhuis

Hoi allemaal,

Hier weer even een update van mijn avonturen hier in het verre Suriname. Vorige week maandag zijn wij begonnen aan onze stage in het Kinderhuis Sanatan Dharm. De eerste dag gingen we vol goede moed op de fiets naar het kinderhuis. Met gevaar voor eigen leven zijn we gelukkig heelhuids aangekomen. Ja.. het verkeer is hier echt chaotisch en van fietspaden hebben ze hier niet gehoord. We hoefden pas om 13:00 uur op stage te zijn aangezien de kinderen tussen 13:00 en 13:30 van school komen. Dat betekend dus elke dag lekker uitslapen wat natuurlijk geen probleem is. Maar goed, ik dwaal af. Eenmaal aangekomen in het kinderhuis werden we door een 17-jarig meisje opgevangen. Zij bracht ons naar de weesmoeders die ons meteen een flink bord met eten gaven, heel lief! Toen we aan het eten waren kwam onze stagebegeleidster Marian even een kijkje nemen om te zien hoe het met ons zou gaan. Nadat we, onder het genot van een flink bord rijst, even hadden bijgekletst kwamen de kindjes binnendruppelen. Veel van hen kwamen direct nieuwsgierig naar ons toegerend om te bekijken wie we waren. De kids mochten per tafel naar voren komen om een bord met eten en wat drinken te halen. Wat er op het menu staat is overigens geheel afhankelijk van de donaties dat het kinderhuis krijgt. Als ze kinderen hun bord netjes leeggegeten hebben, mogen ze van tafel. Sommige ouderen hebben nog klusjes zoals vegen, afwassen e.d. We hebben de rest van de middag vooral rondgelopen om een beetje te kijken hoe het eraan toegaat. Al snel vroegen veel kinderen om aandacht, omdat ze die hier amper krijgen. We merkten al snel dat er eigenlijk geen structuur is in het kinderhuis. De kleintjes moeten 's middags slapen, maar veel van hen hangen buiten een beetje rond. De tussengroep krijgt soms les tussen de middag van een vrijwillige docent. De ouderen moeten zelfstandig huiswerk maken. Kortom, er is amper tijd voor ontspanning door middel van spel, terwijl het zo belangrijk is dat ze hun energie kwijt kunnen. Wij hebben na de eerste dag in ieder geval genoeg mogelijkheden en kansen gezien. We wilden een uitdaging, nou geloof me, die hebben we zeker gekregen. Ik vind het belangrijk om in deze tijd iets voor de kinderen te betekenen. Veel kennen de schrijnende situaties maar al te goed. Iets wat absoluut niet hoort, maar helaas wel de realiteit is hier.

De tweede dag liepen we de directrice tegen het lijf en hebben we even een praatje kunnen maken. Als we zelf niks vragen, komen we namelijk ook echt niets te weten. We zijn in het computerlokaal gaan zitten om verschillende ideeën uit te werken. Zo denken we na over een ideeënbox, een grote jaarkalender voor verjaardagen met foto's van de kinderen, een schema met instuifactiviteiten zodat er wat meer structuur komt, een crowdfunding, een benefietavond, kortom.. genoeg ideeën! 's Middags vroeg de directrice of we het leuk zouden vinden om mee te gaan naar een Hindoestaanse kerk. Hier hoefden we natuurlijk niet lang over na te denken. We mochten van stage sari's lenen (zie foto). Om half 6 vertrok de bus en was er bij de kleintjes een strijd wie er naast de 'juffen' mochten zitten. Zo worden we namelijk genoemd: 'juf Sharon' en 'juf Samantha'. Onderweg had ik leuke gesprekken met de kleintjes, ze zijn echt lief. Een van hen vroeg nog: 'Juf, u heeft allemaal vlekjes in u gezicht. Wat zijn dat?' Ik helemaal geschrokken omdat ik dacht dat ik een of andere uitslag had.. bleek dat ze mijn moedervlekken bedoelden haha. Dat kennen ze natuurlijk niet. Eenmaal aangekomen liepen we naar binnen en namen alle kinderen netjes plaats. Na ongeveer een half uurtje braaf te hebben stil gezeten werden ze onrustig. Daarom besloten ze ons maar te gebruiken voor spelletjes als 'handje klap' met liedjes als papegaaitje leef je nog. De ouderen wilden alles weten over sneeuw in Nederland en waren erg verbaasd dat wij een dierentuin hadden met zo'n beetje alle dieren. Sharon heeft nog 2 andere jongens overhoord omdat zij de volgende dag een aardrijkskunde toets hadden. Zoals jullie lezen hoef je je geen moment te vervelen met de kinderen.
Nou, na zo'n anderhalf uur kwam er eindelijk beweging in en gingen we naar een eetruimte. Op weg daarheen trokken Sharon en ik veel bekijks omdat we de enige blanken in sari's waren haha, dat moet er vast leuk uitgezien hebben. Nadat we heerlijk hadden gegeten en gedronken was het weer tijd om naar huis te gaan. Met welke reden we nou precies in de kerk waren en waarom we zo lang hebben moeten wachten? Geen idee, daar zijn we nog steeds niet achter.

Woensdag en donderdag hebben we nog een aantal activiteiten met de kinderen gedaan. Allebei de dagen waren erg chaotisch en de kinderen vinden het moeilijk om te luisteren. Ze slaan al snel 'op hol' als we iets leuks met ze willen gaan doen. Best sneu, want dit laat ook wel weer zien hoezeer ze het missen om gewoon kind te zijn en te kunnen spelen. Donderdag was het Chinees Nieuwjaar, waarvoor er woensdagavond en nacht al flink wat vuurwerk werd afgestoken. Onze buurman dacht ook even leuk te zijn door ineens aan duizend klapper af te steken, waardoor Sharon en ik ons een ongeluk schrokken. Donderdagavond zijn we naar de film geweest '50 shades of grey', die we natuurlijk niet mochten missen na alle verhalen. Het was een mooie en grote bioscoop, dus die zullen we nog wel vaker gaan bezoeken. Na de film zijn we gaan stappen in Havana. Het was echt een top avond met veel leuke salsamuziek. Het leuke is dat Nederlanders en Surinamers hier echt gemixt zijn en de sfeer is echt top daar. Vrijdag hadden we een luie dag waarbij we lekker in de hangmat hebben geslapen.

Zaterdag hadden we het grote plan om zelf een 'stadstour' te gaan doen in Paramaribo. Tot ik me ineens herinnerde dat we Mariëlle hadden beloofd om rond 16:00 uur thuis te zijn. Ze had ons namelijk gevraagd of wij op de foto wilden in het appartement, zodat ze nieuwe foto's op haar website kon zetten. Nou, vooruit maar dachten wij. Toen ze 's middags voor de deur stond vonden we het ineens een minder goed plan, aangezien ze een professionele fotograaf had meegebracht voor de 'fotoshoot' met ons, zoals ze het zelf zo mooi noemde. Nadat meneer de fotograaf al zijn spullen uit had gestald was het zover. Na verschillende poses in de hangmat, op de stoel, op het terras en al 'fruit plukkend' bij een boom waren we klaar. Uiteindelijk hebben we heel erg gelachen en was het erg grappig om mee te maken. Hierna hebben we snel wat te eten gemaakt want 's avonds hadden we een surprise feestje voor de verjaardag van een van de Belgische meiden. Nadat we bij hen wat hadden gedronken en een lekker taartje hadden gegeten zijn we naar discotheek Zsa Zsa Zsu geweest. Hier hebben we gezellig wat dansjes gedaan en wat drankjes gedronken. Rond 3:30 lagen we moe maar voldaan in onze bedjes.

Zondag besloten we om eindelijk te gaan zwemmen, omdat het weer wat beter was dan de afgelopen (regenachtige) dagen. Eerst zijn we naar ZIN resort gegaan, maar helaas was hier bijna alleen maar schaduw en we wilden natuurlijk wel een bruin kleurtje ontwikkelen. Na een verkoelend drankje te hebben gedaan bij Zus & Zo zijn we belandt bij Hotel Torarica. Helaas was de entreeprijs hier wel veel duurder dan verwacht, maar we wilden zo graag in dat heerlijke verkoelende water plonzen dat we het er wel voor over hadden. Het was een heerlijke relaxte middag waarbij we mooi konden bijkomen van de drukke week. 's Avonds zijn we weer teruggegaan naar Zus & Zo waar we lekker een happie gegeten hebben. Top dagje dus!

Helaas werden we gisterennacht om 5:15 opgeschrikt door een harde klap. Toen we buiten gingen kijken bleek er weer een ongeluk te zijn gebeurd, nu op zo'n 300 meter aan de linkerkant van ons appartementje. We dachten dat het wel meeviel aangezien de bestuurders allebei ongedeerd naast de auto stonden. Dachten we.. want een klein uurtje later hoorden we toch allemaal politie en een ambulance aan komen scheuren. Wij toch maar weer naar buiten gegaan, omdat we toch niet konden slapen van al dat lawaai. We zagen dat er toch iemand in de ambulance werd getild en werd meegenomen naar het ziekenhuis. Hoe het ermee is afgelopen weten we niet. Laten we maar hopen dat er niet veel ongelukken meer gebeuren hier, maar ik ben er bang voor dat we het nog wel vaker zullen meemaken.

Helaas is het lange en mooie weekend weer voorbij en wacht er weer een drukke, maar wellicht een leerzame en gezellige stageweek op ons. Tot de volgende keer maar weer :)

Veel liefs van deze bakra!