In Suriname hebben ze de tijd

Lieve allemaal,

‘In Nederland hebben ze de klok, maar in Suriname hebben ze de tijd’. Dit is echt iets wat je hier heel goed merkt en het is heerlijk! Alles gaat zo relaxed en de mensen kennen hier geen stress. Je merkt dit ook in de omgang van mensen. Zo heb je veel sneller aanspraak en daardoor maak je van alles mee. Zo liep ik afgelopen zaterdag richting de Waterkant, want daar zou ik samen met Dorianne een drankje gaan doen. Ik zei onderweg vriendelijk gedag tegen een man en vervolgde mijn weg richting de Waterkant. Even later liep deze man naast mij en sprak me aan. Hij vroeg of ik hier stage liep en we hadden best een gezellig gesprekje. Na een tijdje vroeg hij of ik ’s avonds iets met hem wilde drinken. Nou nee.. maar hoe kon ik hem nou op een aardige manier vertellen dat ik dat niet wilde? Ik zei maar dat ik een vriend had en dat hij het niet zo leuk zou vinden als ik met andere mannen af ging spreken. Hierop antwoorde de man: ‘ja, maar ik heb ook gewoon een vrouw’! Wauw, dit is echt zo typisch voor de Surinaamse mannen hier. Ik zal niet alle Surinaamse mannen over een kam scheren, maar de meeste hebben wel wat meer vrouwen haha. Ik heb de man vriendelijk bedankt, heb hem een fijne dag gewenst en ben doorgelopen.

Stage was de afgelopen tijd weer erg leuk. Als we aankomen worden we juichend door de kindjes ontvangen. Laatst hebben we flessenvoetbal met ze gespeeld. Nou, dat vonden ze echt geweldig! Die lachende gezichten en het plezier dat de kinderen uitstralen geeft mij echt zo’n goed gevoel. Echt niets kan mijn dag dan nog verpesten. Die stralende kinderen, dat is echt de reden dat ik me zo inzet in het kinderhuis. Vorige week hebben we ook een flinke fietstocht gehad naar een meubelzaak in Suriname dat twee kasten wilde doneren. Het bleken echt goede kasten te zijn en hij wilde ze nog laten bezorgen ook, hoe top is dat? Ondertussen staan ze al mooi op de spelzolder en binnenkort gaan we alle spelletjes in de kasten zetten zodat ook die een mooie plek krijgen. We zijn van plan om een ‘leeshoek’ met zitzakken te maken voor de kinderen, een ‘speelhoek’ en een ‘knutselhoek’. Dankzij de donaties die we binnen krijgen via de Facebookpagina (https://www.facebook.com/helphetkinderhuis) kunnen we al deze mooie dingen realiseren. Ik wil de mensen die al een donatie hebben gedaan ook echt hartelijk bedanken. Dankzij jullie hulp kunnen wij de kinderen nog meer plezier geven en kunnen ze echt weer kind zijn! We hebben ook contact gezocht met het JAfoundation. Zij hebben als doel om projecten te ondersteunen ten behoeve van kansarme kinderen in Suriname. Joyce, van het JAfoundation, mailde mij dat er aanstaande dinsdag een container vanuit Nederland aankomt in SU. Wij mogen vanuit daar allerlei spulletjes uitkiezen voor het kinderhuis. Klinkt geweldig toch?! Zoals jullie dus horen loopt ons project om dingen in te zamelen voor het kinderhuis prima.

Verder heb ik het hier nog goed naar m’n zin! We maken hier elke dag weer van alles mee. Geen een dag loopt precies zoals je dat in je hoofd had. We hebben inmiddels ook al onze eerste salsa les gehad, wat echt super leuk was! We kwamen (alweer) te laat aan, want onze taxichauffeur wist de weg niet en oh ja, hij moest ook nog even langs de apotheek. Want je, we kwamen er toch langs! De vrouw van de salsa les wist niet dat we kwamen, want de proefles was eigenlijk op een andere dag, maar dat was ze vergeten door te geven. Gelukkig had ze tijd voor ons, dus gingen we aan de slag. Nadat we de basispasjes aardig onder de knie kregen mochten we ook even in tweetallen gaan dansen. Ze had geen ‘beginnersmuziek’ dus moesten we het doen met de moeilijkere nummers. Dit ging ons eigenlijk wel goed af en volgens die vrouw waren we natuurtalentjes haha. Altijd leuk om te horen! We willen de lessen wel gaan voortzetten, dus hopelijk heb ik het na een paar lessen echt onder de knie. Vorige week zaterdag zijn we lekker naar White Beach gegaan met Klaske en Dorianne. Dit is een kunstmatig aangelegd strandje, maar daarom niet minder mooi. Om 10:00 stonden we klaar voor vertrek, maar de bus was nog helemaal leeg. Dit betekend hier dat je nog wel even geduld moet hebben, want de chauffeur vertrekt niet eerder dan als de hele bus vol zit. Na ongeveer een uur vond de chauffeur de bus vol genoeg en konden we eindelijk vertrekken. Zou die in Nederland is moeten proberen.. haha. Een uurtje later kwamen we aan op onze eindbestemming. Deze rit kostte ons maar 2,50 SRD (omgerend zo’n 0,70 cent), echt geen geld dus. Het was echt een heerlijk strandje en we zijn meteen lekker gaan plonzen. Er waren een aantal Surinaamse families die hier de dag doorbrachten. Ze hadden echt de grootste lol en waren de hele dag lekker aan het eten. In mijn ogen zijn het echte levensgenieters, daar kunnen ze in Holland soms nog wel wat van leren. Even later arriveerden er ook een grote groep Hindoestaanse mannen. We raakten al gauw met ze aan de praat. Het is zo leuk om allemaal nieuwe mensen te leren kennen hier! Een paar plonzen en baka bana’s met satésaus later (zo lekker) was het tijd om naar huis te gaan. Er waren nog twee mannen over van de hele groep en we mochten met ze meerijden. Gezellig en het scheelde ons weer een krappe busrit over de hobbelige Surinaamse wegen. Helaas werden we vlakbij de stad aangehouden door de politie.. een van de mannen was zijn gordel vergeten om te doen. Klaske schrok omdat ze dacht dat het om haar ging, aangezien ze ook voorin zat en ook geen gordel om had (die trouwens ook niet aanwezig was). Maar de politie had het bij haar helemaal niet opgemerkt, gelukkig! De mannen hadden niet veel geluk, want een dag eerder hadden ze al een boete gekregen omdat ze te hard hadden gereden. Gelukkig konden ze er om lachen en hebben ze ons even later netjes in de stad weer afgezet.

De busjes naar de stad blijven ook altijd weer een uitdaging. Vorige week zondag bijvoorbeeld. Sharon en ik hadden in de stad afgesproken met een paar anderen om een hapje te gaan eten. Op zondag rijden er al niet veel bussen, dus na zo’n 20 minuten wachten raakte ons geduld wel een beetje op. Op een gegeven moment toeterde er een busje aan de overkant van de weg. We besloten om met die bus mee te gaan. Deze doet er wel langer over, maar uiteindelijk kom je wel in de stad. De chauffeur reed alleen ineens een hele andere route. We reden door allerlei wijken en we wisten echt niet meer waar we nou reden. Wat bleek? Die chauffeur vond z’n bus te leeg dus ging hij toeterend door allerlei wijken heen in de hoop dat er meer mensen in zouden stappen. Wat een mafkees! Toen we na een halfuur nog alleen maar doelloos rondreden wilden Sharon en ik uitstappen. We hadden onze ‘no spang’ wel een beetje verloren met deze beste man. Toen hij opmerkte dat we er genoeg van hadden reed hij gelukkig naar het centrum. Ondertussen waren we dus alwéér ergens te laat aangekomen, waar we erg goed in zijn. Dit waren weer onze bekende ‘Surinaamse 5 minuutjes’. Tja, je moet toch een beetje goed inburgeren als je ergens zo lang blijft haha..

Afgelopen dinsdag kwamen we erachter dat we ons eigenlijk al na 8 dagen (na aankomst) hadden moeten melden bij de Vreemdelingenpolitie. Nou was het formulier waar alle informatie op stond zo onduidelijk, dat we dat niet goed hadden begrepen. Eigenlijk waren we al die tijd dus illegaal in Suriname, oepsie.. Nadat we allerlei ‘horrorscenario’s’ hadden uitgesproken zijn we toch maar naar binnengestapt. Het was een aardige politieman en nadat we wat grapjes hadden gemaakt ‘of we echt niet de gevangenis in moesten’ kregen we onze tweede stempel. Eind goed, al goed. Donderdag hadden we nóg een afspraak, maar dan bij de Vreemdelingendienst. Nadat we al onze papieren bij elkaar hadden gezocht en nogmaals 150 Amerikaanse dollars hadden gestort (zucht..) waren we er klaar voor. Eenmaal aangekomen werden we geholpen door een echte Judeska (http://www.youtube.com/watch?v=S3TTeIDIA3g). Ze had echt geen zin in haar werk, nadat ze al een paar keer flink had zitten gapen en een aantal ongeïnteresseerden blikken met ons had uitgewisseld werd dat wel duidelijk. Nadat ze onze paspoorten had nagekeken mochten we door naar de volgende ruimte. Hier hebben we echt een eeuwigheid zitten wachten. Van snel en slim werken hadden ze daar nog nooit gehoord.. als je zag hoe ze bepaalde dingen aanpakken. Maar ach, dan denk ik maar weer no spang Sam en dan kan ik er eigenlijk wel om lachen haha. Nadat mijn geduld flink op de proef was gesteld werd ik eindelijk geholpen door Judeska nummero 2. Volgens mij was het echt een zus van die vrouw achter de eerste balie. Ze was namelijk net zo breed en haar hoofd was net zo ongeïnteresseerd. Ze moest mijn papieren controleren en in moest een aantal dingen invullen. Niet zo moeilijk lijkt mij, maar mevrouw had er weinig zin in en dit liet ze mij maar al te graag merken met een aantal boze blikken en een aantal flinke zuchten. Haha echt te erg eigenlijk. Ik moest nog het meest lachen toen in mama even later sprak. Die had al ergens op internet gelezen dat de mensen bij de Vreemdelingendienst erg chagrijnig waren. Nou.. het is echt zo! Gelukkig stonden we na zo’n 2 uur eindelijk buiten. Over ongeveer 3 maanden krijgen we te horen of alles is goedgekeurd en kunnen we onze 3e stempel op halen. Maar nee, dan zijn we nog niet klaar want dan moeten we ons binnen 2 weken nog ergens anders melden. Dus hopelijk ontvang ik mijn verblijfsvergunning zo’n 2 weken voordat ik weer naar Nederland vertrek. Functioneel hé?

Inmiddels zijn we ook al goed bekend met het stapleven hier, de verschillende zwembaden, het heerlijke eten (en de Borgoe) en de Surinaamse cultuur in het algemeen. Ik vind het echt een heerlijk land en naast alle ‘teveel aandacht gevende mannen’ zijn de mensen hier verder heel vriendelijk. We hebben ook echt een fijn huisje en hebben een heerlijk groot balkon waar we eigenlijk het meeste van onze tijd doorbrengen als we thuis zijn. We voeren hier ook echte diepgaande gesprekken haha. Zo zijn we het erover eens dat de maker van de mens echt een meesterbrein is, we vinden het maar gek dat je eigenlijk een skelet bent en we vragen ons af of er ooit een keer een plafond is waardoor de lucht ophoudt, want dit kan toch niet oneindig lang doorgaan? Ach ja, we zullen er nooit achter komen.

Volgend weekend zal een sportief weekendje worden tijdens Spring Break in Lelydorp. Tijdens dit actieve weekend zullen we gaan beachvolleyballen, basketballen, zwemmen en natuurlijk beerpongen! Super leuk dus. Het weekend daarop is het alweer Paasweekend en gaan we vier dagen op pad naar de Raleighvallen en de Voltzberg. Dit zegt jullie natuurlijk niks, maar daar zal ik tegen die tijd meer over vertellen. We hebben dus weer leuke uitstapjes in het vooruitzicht en we zullen ons de komende tijd weer prima vermaken.

Ik duik lekker m’n bedje in. Slaap lekker lieve mensen!

Dikke brasa van mij, vanuit het warme en mooie Paramaribo xxxx