Herinner je gister, droom van morgen, leef vandaag

Zo, laat ik maar weer eens aan een nieuw reisverslag beginnen en jullie op de hoogte brengen van alle nieuwe belevenissen. Het eerste weekend van mei hadden we Galibi op de planning staan. ’s Ochtends vroeg vertrokken we om een uurtje of 7 met 3 Belgische meiden, 1 Nederlands meisje en voor de rest alleen maar Surinamers. Dit waren collega’s van de man die deze trip organiseerde. In principe zouden zijn collega’s alleen meegaan, maar hij had nog wat plekjes over dus konden wij voor een leuk prijsje mee. Nou gezellig op pad met allemaal Surinamers, dachten we. Op het begin was het ook erg leuk. Ik moest echt om ze lachen, wat een hysterisch gezelschap was dat zeg. Gillend zetten ze de bus op hun kop en om 8:00 uur ging de eerste Borgoe (rum) fles open. Hoppa, gewoon lekker puur drinken, no problem. Nou nee bedankt, wij sloegen toch maar even over haha. De oren werden van m’n kop gekletst door onze enige echte Judeska. Ja, ja Jessy ik heb hem dan toch echt gespot hier in SU. Zo zie je hier geen homo’s en zo zaten er ineens twee in de bus. Alleen maar leuk natuurlijk! Een paar uur later arriveerden we bij Albina, een kustplaatsje waar je de oversteek naar Frans-Guyana kunt maken. Eenmaal uit de bus hadden we de eerste ‘zieke’ en al snel kotste ze haar eerste beetje Borgoe eruit. Nou goeiemorgen, lekker wakker worden hoor.

Na een tijdje te hebben gewacht konden we de boot in om naar Frans-Guyana te varen. Het was heel gek, want zo stonden we ineens een kwartier later in een heel ander land. En met recht een heel ander land. Ze reden ineens weer rechts, betaalden met de euro en spraken Frans (logisch). Het was een schattig plaatsje dat Saint-Laurent-du-Maroni. We hebben een beetje over de markt gelopen en een kort bezoekje gebracht aan de gevangenis waar ook een deel van de film ‘Papillon’ is opgenomen. Na dit culturele bezoek zijn we weer in de boot gestapt en doorgevaren naar Galibi. Dit werd voor vele van ons een tocht waarbij we het niet droog hielden. Het water was heel onrustig waardoor we af en toe een flinke golf over ons heen kregen. Gelukkig is het in Suriname bijna altijd mooi weer en waren we zo droog. Na deze wilde boottocht kwamen we aan bij een prachtig strandje. Voor Surinaamse begrippen tenminste, want hier heb je amper strand. We liepen naar onze hut waar we onze hangmatten op konden hangen. Na de lunch, de zon- en de hangmateer sessie was het tijd om op zoek te gaan naar de zeeschildpadden! In het donker vertrokken we naar verschillende stukjes strand waar we hebben gewacht en gezocht naar de schildpadden. Na een tijdje was het zover, er kroop een schildpad uit het water en baande zich een weg verder het strand op. We moesten op de grond gaan zitten en heel stil zijn. De schildpad zou een kuil gaan graven om de eieren in te leggen. Op het moment dat ze de eieren zou gaan leggen is ze in trance en kun je er naartoe gaan om dit wonderbaarlijke tafereel van dichtbij te bekijken. Helaas kwam het niet tot dat moment voor ons, want de schildpad had water ontdekt tijdens het graven waardoor de eieren niet gelegd kunnen worden. Ze kroop weer terug naar de zee om haar reis naar een ander stuk strand te vervolgen. De gids besloot dat we naar de schildpad toe mochten lopen, zodat we haar toch van dichtbij hebben kunnen zien. Wat er toen gebeurde kan ik nog steeds niet bevatten.. De Surinamers renden er als gekken op af en raakten het beest overal aan waar ze maar konden. Zo respectloos! Er was nog een tweede gespot, maar die was blijkbaar zo geschrokken van het lawaai dat ze ook snel de zee weer indook. Ook daar renden ze weer als debielen op af. Echt niet te geloven. De rest van de trip werd dan ook niet echt gezellig meer met deze groep. Ze gedroegen zich namelijk al de hele trip als onbeschofte en respectloze mensen. Zo heb ik de Surinamers nog nooit mee gemaakt. Maar ja, zulke mensen heb je overal rondlopen. Ik ben in ieder geval blij dat ze de zeeschildpadden van dichtbij hebben mogen zien. Echt bijzonder om zo’n beest in het wild te zien. De volgende dag hebben we een leuke rondleiding door het dorp gekregen. Na de lunch hebben we de spullen ingepakt en zijn we teruggegaan naar Paramaribo. Het was echt een mooie en bijzondere trip.

Op stage gaat alles z’n gangetje. De kinderen hebben echt m’n hart gestolen en de band word steeds hechter. Ik denk dat het heel moeilijk gaat worden op ze straks los te laten. Verder gebeuren er nog steeds best veel dingen waar ik het gewoon niet mee eens ben. Het is moeilijk te accepteren dat het ons waarschijnlijk niet gaat lukken om hier verandering in te brengen. Gelukkig maken de kinderen een hoop goed en toveren ze elke dag weer een lach op mijn gezicht. We hebben inmiddels ook allerlei speelgoed e.d. gekocht voor de speelzolder. Dit hadden we nooit kunnen doen zonder alle donaties. Dus nogmaals, iedereen die heeft gedoneerd, heel erg bedankt! Jullie hadden ons moeten zien rondlopen in Kirpalani, een soort warenhuis. We hebben ons helemaal uitgeleefd. Speelgoed, kleden, puzzels, spelletjes, knutselmateriaal, opbergboxen.. het verdween allemaal in onze winkelwagens. De kinderen waren dolgelukkig toen ze het zagen en ze spelen er elke dag met veel plezier mee.

Ongeveer twee weken terug hadden we ineens 11 puppy’s in huis. Dorianne was met haar broer, zus en Klaske op weg naar Sharon en mij in het kinderhuis om even een kijkje te nemen hoe het er nou aan toe gaat. Onderweg zagen ze een vrouw met haar dochtertje bij een grote vrachtcontainer. Zij hadden puppy’s gevonden, maar veel van ze zaten vast onder de container. Het had flink geregend, waardoor de kuil onder die container langzaam aan het vollopen was. Dit vroeg natuurlijk om een puppy rescue, want het was echt hartverscheurend.. Ik denk dat die beestjes amper 3 weken oud waren. Dus daar lag ik dan, in de modder, tussen de bijtende rode mieren om die pups eronderuit te halen. Gelukkig kreeg ik hulp van de rest, waardoor we ze allemaal hebben kunnen redden. Maar ja, het dierenasiel had geen plaats, dus wat doe je dan? Precies, dan neem je ze mee naar huis. Daar zaten we dan ineens met 11 puppy’s. De volgende ochtend hoorden we dat het dierenasiel nog steeds geen plek had, dus we konden ze naar de dierenarts brengen om ze in te laten slapen. Sorry? Maar dat was natuurlijk geen optie.. wat denken ze wel niet. Dus zijn we maar een Facebookactie gestart. Lang leve social media! Ik had er eerlijk gezegd een hart hoofd in op het begin, want zouden ze wel allemaal opgehaald worden? Nou op dat antwoord hoefde ik niet lang te wachten. Binnen no time stroomden de berichten en telefoontjes binnen. Dinsdag hadden we ze gered en donderdagavond gingen de laatste pups naar hun nieuwe huisjes. Zelfs nadat ze weg waren bleven de berichtjes binnenkomen en inmiddels was het filmpje van de pups op Facebook 25.000 keer bekeken en was het bericht zelf meer dan 500 keer gedeeld, echt niet normaal. But we dit it, het was ons gelukt, echt zo’n opluchting!

Afgelopen weekend stond ons tripje naar Brownsberg op de planning. Nadat iedereen bij Berg & Dal op de kabelbaan was geweest reden we door naar het Stuwmeer. Wauw, wat was dat prachtig zeg. Het past ook helemaal niet bij Suriname vind ik. Misschien komt dat ook wel omdat het is aangelegd. In 1964 werd de hoofddam gesloten en enkele maanden later was het gevuld met water, zodat het opwekken van elektriciteit door waterkracht kon beginnen. Het meer is ongeveer net zo groot als de provincie Utrecht, om jullie even een beeld te geven hoe gigantisch het is. Er staken ook allerlei takken uit het water. Dat komt omdat het gebied dat onder water is gelopen niet is kaalgekapt. We zijn met een bootje naar een eiland gevaren waar we heerlijk hebben gezwommen. Na de luncht hebben we onze tocht naar Brownsberg vervolgd. Helaas is de grote regentijd hier nu aangebroken waardoor we de rest van de dag niet zo’n mooi weer hadden. We hebben dan ook een avondwandeling in de stromende regen gedaan. Toch had dit ook wel weer wat haha, we hebben in ieder geval veel lol gehad. Op een gegeven moment moesten we ook onze zaklampen uitdoen en naar de geluiden om ons heen luisteren. Wauw, dat was wel even spannend, want je zag letterlijk geen hand voor ogen. Gelukkig zijn we allemaal levend en wel terug gekomen bij het kamp waarbij we na wat Borgoe en kaartspelletjes zijn gaan slapen. De volgende ochtend stond er namelijk om 6:00 uur een ochtendwandeling op de planning. Dit was het vroege opstaan dubbel en dwars waard, want het uitzicht wat we daar hadden was echt prachtig. Je kon zo over het stuwmeer heen kijken, waarbij nog een groep papagaaien over ons heen vloog. We hebben ook nog een pootafdruk van een Jaguar gespot. Best bizar dat die daar gewoon rondwandelen. Hopelijk gaan we ze nog een keertje zien! Na het ontbijt begon onze wandeltocht naar de Irene- en Leoval, twee mooie watervallen. Het wat een pittige tocht aangezien we op de heenweg alleen maar moesten dalen en op de terugweg alleen maar omhoog moesten klimmen. Daarnaast was de ondergrond echt heel modderig, omdat het heel veel had geregend. Maar als echte avonturiers hebben we de tocht natuurlijk volbracht. Het was ook wel echt de moeite waard, want de watervallen waren heel mooi en lekker verkoelend. Onderweg hebben we nog Kapucijn- en Brulapen gespot. Toen ik later met Lisa bijna bij het kamp aan was gekomen sprak een man ons aan. Hij wilde weten of we graag een slang wilden zien. Uhm, eigenlijk niet, maar ik ben nu eenmaal in Suriname dus ik moet m’n angsten voor die enge beesten maar is overwinnen. Na een vogelspin moet een slang ook wel lukken. We liepen door het hoge gras achter hem aan. Na een paar meter stopte hij ineens en wees in de richting van de slang. Whaaa die was best wel groot en dik. Daar stonden we dan, op nog geen 2 meter afstand van dat monster. Die beesten kunnen je zo slissend en intimiderend aankijken, brrr.. Nadat we hadden geprobeerd om goeie foto’s te maken vonden we het wel welletjes en zijn we snel teruggelopen haha. Bij het kamp even snel een koude douche genomen en nadat we weer een vogelspin hadden gespot zijn we lekker gaan lunchen. Na deze overheerlijke bami, begon helaas onze terugreis naar Paramaribo. Ook dit was weer een bijzondere en geslaagde trip!

Voor de rest zijn we nog een ander weekend in mei lekker weg geweest met een paar Surinaamse vrienden, de meiden die Sharon en ik hier hebben leren kennen en de broer en zus van Dorianne. Het was een heerlijk weekend waarbij we met een bootje hebben gevaren, lekker hebben gezwommen en gedanst, heerlijk. Daarnaast hadden we vorige week donderdag de verjaardag van Dorianne en Sharon, wat echt harstikke gezellig en geslaagd was! Mijn lieve vadertje heeft vorige week de bijzondere Abraham leeftijd bereikt, wat we natuurlijk niet zomaar voorbij konden laten gaan. Daarom hebben ze thuis even een goed feestje gevierd. Ze hadden mij mooi op Skype aangezet, zodat ik alles in de gaten kon houden. Haha, mooi was dat. De aankomende anderhalve week zal ik vooral druk zijn met stage en de verslagen, want de deadlines naderen. Het is moeilijk om hier aan school te werken, maar ik zal er nu toch echt een keertje aan moeten geloven. Zoals jullie wel kunnen lezen kan ik wel uren praten over mijn leventje hier in het mooie SU. Ik ga het nu echt afsluiten. Binnenkort zal ik jullie onder andere alles vertellen over ons mooie tripje naar Curaçao waar we volgende week zondag heen vliegen. Can’t wait!

Dikke brasa vanuit het mooie Paramaribo lieve mensen.