De laatste twee weekjes in het mooie Switi Sranan

Zo, mijn laatste reisverslag is alweer eventjes geleden. Jullie hebben nu wel lang genoeg moeten wachten op een nieuw verhaaltje, dus bij deze. Inmiddels ben ik aan het aftellen om naar huis te moeten. Over precies 2 weken vlieg ik naar huis. De tijd is zo snel gegaan. Aan het begin van mijn reis zeiden veel mensen ‘Sam je moet echt genieten want de tijd gaat echt voorbij vliegen’. Ik dacht nog nee joh, dat zal wel meevallen, 5,5 maand is super lang. Maar nee, ze hadden echt gelijk, het is echt voorbij gevlogen. Ik moet nu eigenlijk nog niet aan naar huis gaan denken, maar ik ga me er toch steeds meer mee bezig houden. Ik ben nog een beetje in een tweestrijd. De ene keer zegt een Nederlands mannetje in m’n hoofd ‘Straks ben je weer lekker in Nederland, dan zie je al je lieve familie en vrienden weer, dat is toch fijn’. Waarop het Surinaamse mannetje even later antwoord ‘Nee gekke bakra, het leven is hier zo fijn en zonder stress, kijk eens om je heen het is hier zo mooi, waarom zou je naar huis willen?’. Haha goede beschrijving hé, maar zo is het dus wel. Ach ik ga nog mooi genieten van de laatste twee weken en dan kom ik gewoon weer terug naar het mooie Holland, wees maar niet bang hoor lieve mensen.

De afgelopen anderhalve maand heb ik weer veel leuke dingen mogen beleven. Ik zal beginnen bij Curaçao waarbij Dorianne, Sharon, Ellen en ik het eiland even onveilig hebben gemaakt. Wauw, wat was dat een fantastische week zeg. Zondag 7 juni vlogen we naar dit mooie eiland. We werden van het vliegveld opgehaald door de verhuurder van het studentenhuis waar we zouden overnachten. Hij had een kleine auto waardoor het flink proppen was met onze koffers. Sharon en ik moesten zo nodig een koffer van 23 kg meenemen, want ja waarom zou je alles in een kleine koffer proppen als je ook een grote koffer mee mag nemen? Precies, vrouwenlogica. Het resultaat was een volgeladen auto waarbij mijn grote roze koffer op de achterbank op schoot moest, waardoor we tijdens de autorit nog niks van Curaçao hadden gezien haha. Meteen de eerste dag al lekker op het strand geploft en ’s avonds meteen een strandfeestje meegepakt op Mambo Beach. Wat een fijn leven hebben we toch. De rest van de week hebben we met onze gehuurde auto door Curaçao gecrost. De eerste dag dat we de auto hadden gehuurd moest ik natuurlijk meteen de band even lek rijden.. Daar stonden we dan, 4 vrouwen en 1 lekke autoband. Gelukkig was er een hele lieve man die ons wel even wilde helpen met het verwisselen van de band. Het zag er eigenlijk niet eens zo moeilijk uit dus de volgende keer moet het mij ook wel lukken (hoop ik). In die week op Curaçao zijn we naar het ‘Shete Boka Park’ geweest. Shete Boka betekend zeven inhammen of baaien. Het park deed zijn naam eer aan, want er waren mooie inhammen en baaien tussen de rotsen waar ze zee wild tegenaan sloeg. We zijn naar Klein Curaçao geweest met de boot. De boottocht begon echt hilarisch aangezien we op het dek zaten, alle kanten op werden geslingerd en binnen de kortste keren zeiknat waren. Het was een wilde boottocht en dat heeft mijn maag ook geweten.. Na het een lange tijd volgehouden te hebben besloot mijn maag toch om mijn ontbijtje niet langer binnen te houden en de vissen wat extra eten te geven. Dat was iets minder, maar gelukkig was de bemanning erg lief en zorgden ze goed voor de zieke mensen aan boord. Wat overigens geen straf was, aangezien ik daardoor wel een beter uitzicht had haha. Na een tijdje kwamen we aan bij het prachtige paradijs, wauw mijn misselijkheid verdween als sneeuw voor de zon. Wat was het daar mooi! We hebben meteen de snorkels gepakt en zijn het water ingedoken. Het was net of je in een reclame van het WNF zwom, met ineens zoveel vissen en een mooie zeeschildpad naast je. Echt heel bijzonder. Het was echt een heerlijke dag. Een van de andere hoogtepunten van onze reis was het zwemmen met de dolfijnen. Dat was echt een hele bijzondere ervaring. Die dolfijnen zijn echt zulke intelligente dieren. Zo gek om ineens naast zo’n groot dier in het water te liggen, maar wat was het gaaf zeg. Ik kan wel beschrijven hoe geweldig het was, maar eigenlijk moet je het echt zelf ervaren. De rest van de week zijn nog naar de Struisvogelfarm geweest, hebben de Christoffelberg beklommen, veel mooie strandjes gezien, lekkere dingen gegeten bij de leuke restaurantjes, door Willemstad geslenterd en vooral echt genoten van deze mooie vakantie!

Na Curaçao hadden we nog maar 2 weken stage. Het idee dat we die kinderen daarna nooit meer zouden zien vond ik heel onwerkelijk. In die twee weken heb ik geprobeerd om niet aan het afscheid te denken, omdat ik wist dat ik dat heel moeilijk zou gaan vinden. Je weet in wat voor situatie je de kinderen achterlaat en het voelt alsof je ze in de steek laat. ‘Wij gaan weer naar ons fijne leventje in Nederland en we hopen dat het goed blijft gaan met jullie’. Dat is natuurlijk niet zo en ik heb wel geleerd op die gedachtes uit mijn hoofd te zetten. Ik moet soms leren accepteren dat je aan bepaalde situaties niks kunt veranderen, hoe graag je het zelf ook wilt en hoe hard je jezelf er ook voor inzet. Soms kun je gewoonweg niet meer doen dan op dat moment haalbaar is. De laatste twee weken waren een beetje een rollercoaster. We hebben nog een leuke dagje uit georganiseerd voor de oudere kinderen. De laatste week zijn we met ze gaan bowlen. Die reacties die we kregen en de waardering die de kinderen naar ons uitspraken waren heel fijn. ‘Niemand heeft ons ooit mee uit genomen, het was zo leuk! Heel fijn om gewoon even een dagje uit het kinderhuis te zijn’. Nou deze reacties gaven mij een brok in m’n keel, en lieten nogmaals zien hoe blij ik ben dat ik me samen met Sharon voor deze kinderen heb ingezet. Onze laatste stagedag zijn we nog met de kleintjes naar Sneeuwwitje de musical geweest in het theater. Heel leuk om ze zo te zien genieten. Voor ons was het natuurlijk ook erg leuk. Vooral toen we erachter kwamen dat er bekende Nederlanders zoals Geert Hoes en Maud (van Idols) in meespeelden. Het moment van afscheid nemen was ’s avonds aangebroken en het was echt heel moeilijk. Vooral omdat de kinderen vragen stelden als ‘Ga je nu voorgoed weg’ en ‘Gaan we je nu nooit meer zien’? We hebben nog leuke foto’s gemaakt, ons afscheidscadeau gegeven en de kinderen nog dikke brasa’s gegeven. Ze zeggen altijd: afscheid nemen bestaat niet. Dat klopt zeker, want ik heb ze beloofd dat ik terug ga komen. Wanneer weet ik nog niet, maar ik ga zeker nog een keer terug naar het kinderhuis om te zien hoe het met ze gaat. Ik kan ze toch niet zo lang missen.. Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om in het kinderhuis stage te lopen. Het was echt een hele bijzondere ervaring die ik nooit van m’n leven zal gaan vergeten.

In de afgelopen tijd ben ik ook nog naar Nickerie en Bigi Pan geweest samen met Sharon en Macy. We hadden een lange busreis voor de boeg waarbij we onder andere door Groningen en Wageningen heenreden. Bij Wageningen ben ik natuurlijk even gestopt om een foto te maken met de vlag van het Bevrijdingsfestival aangezien ik het half jaar hiervoor stage heb gelopen bij Wageningen45. In Groningen werd de herdenking aan Nederlandse boeren in Suriname georganiseerd. Er was een grote tent waar liedjes als ‘heb je even voor mij’ van Fransje Bauer werden afgespeeld. Nou, de Surinamers zullen nu wel denken dat wij als Nederlanders echt een goeie muzieksmaak hebben.. haha. Nadat we nog hebben geluncht en langs een mandir, een Hindoestaanse tempel, zijn gegaan was het tijd om met de boot naar Bigi Pan te varen. Bigi pan betekent in het Surinaams ‘het grote meer’. Het is een prachtig en groot moerasachtig natuurreservaat. Macy, Sharon en ik mochten met de gidsen mee op de boot en volgens de bootsman waren we zijn Prinsesjes. Haha, die man was echt gek maar ik heb zo gelachen. Hij heeft later wel op een gekke manier laten merken dat ik zijn Prinsesje was, door ineens een Bigi Kaaiman over mijn hoofd te slingeren en in mijn handen te drukken zonder dat zijn bek vastgebonden was. Mooie vent. Gelukkig heeft hij me nog geholpen om na 1000 pogingen eindelijk een ‘grote Annie’ op de foto te zetten, een vogelsoort. Ik wilde natuurlijk de bijzondere ‘grote Annie’ op de foto zetten omdat mijn omaatje zo heet. Het feit alleen al dat mijn oma Annie heet vonden ze allemaal erg hilarisch haha. Maar het is gelukt! En of die vogel nou echt zo heette.. ach dat blijft een raadsel. Na een mooi bootreisje tussen de bomen door kwamen we aan bij een groot meer met een aantal hutjes midden op het water. Onze hangmatjes werden weer opgehangen en na een lekker avondmaal zijn we weer de boot ingestapt om op kaaimannentocht te gaan. Die boottocht werd er eentje om niet snel te vergeten. Wij hadden de speciale partyboot met de discozaklamp en een gids die veel speciale dingen kon vertellen. Dus dat, Sharon en Mees snappen me wel haha. We hebben weer een Bigi Kaaiman gevangen en later ook nog een slang in de bomen gespot. Die wilden we liever niet in de boot hebben dus die hebben we lekker op z’n plekkie laten hangen. Na een gezellig avondje met lekkere drankjes en leuke kaartspelletjes zijn we onze hangmat ingedoken. De volgende ochtend goed ontbeten en daarna weer in de boot gesprongen om door het natuurreservaat te varen. Het was daar zo mooi. Het is moeilijk te beschrijven, maar het was net een Afrikaanse Savanne, maar dan onder water. Er staken allemaal takken uit het water van bomen die nog in het meer stonden. Er vlogen allemaal mooie vogels en de gids wist veel interessante dingen te vertellen over de omgeving. Later stopten we midden op het meer voor ons heerlijke modderbadje. Hop uit de boot het water in, waar je direct met je voeten wegzakte in de modder. Op het begin echt een smerig gevoel, maar al snel raakten we eraan gewend en smeerden we ons allemaal in met modder. Het duurden natuurlijk niet lang voordat er een moddergevecht uitbrak haha, wat heb ik gelachen zeg. Een moddergevecht met de gidsen starten is ook niet echt heel slim hebben we al wel ontdekt want voor we het wisten zat de modder echt overal! Na deze leuke ervaring zijn we teruggevaren naar ons huisje, heeft iedereen zich even opgefrist en was het na de lunch helaas alweer tijd om terug naar Paramaribo te gaan. Op de terugweg hebben Sam Sam & Moos zich nog prima vermaakt in de bus met onze heerlijke humor die alleen wij twee begrijpen.

Inmiddels hebben we ons appartementje ingeruild voor het grote roze studentenhuis. Dit zit midden in de stad en is wel fijn voor de laatste weken die we hier nog hebben in het mooie Suriname. De afgelopen weken zijn we nog een keer naar een kerkdienst geweest. De kerk in Paramaribo is de grootste houten kerk van Zuid-Amerika en het is echt heel mooi van binnen. Er zijn weer veel feestjes voorbij gekomen. We hebben na 5 maanden eindelijk ons MKV mogen ontvangen, omdat we zelf nog maar een keertje langs het consulaat zijn gegaan. Echt niet te geloven hoe traag die mensen daar werken.. als ze hun zakken maar kunnen vullen pff. Vorig weekend nog met een aantal naar de Carolinakreek geweest, een meer met een mooi strand, ongeveer een uurtje rijden vanaf Paramaribo. Hier lekker gezond, gezwommen en vooral veel lol gemaakt. De volgende dag nog de Indiaan ‘Ome Chris’ ontmoet. Hier moesten we de hele tijd Djogo’s drinken, want er zwaaide wat als je glas niet gevuld was. Hij drinkt rustig twee kratten per dag. Lees: 1 krat heeft 12 flessen van 1 liter. Twee kratten is dus 24 liter bier. Tja, Indianen kunnen dat. Dit was het laatste weekend van Dorianne, die we dinsdag helaas uit moesten zwaaien omdat ze naar Nederland vertrok. Nog eventjes en dan ben ik ook weer thuis. Maar tot die tijd ga ik nog lekker genieten van dit mooie land, de mensen, de muziek en het lekkere eten.

Tot over twee weken mi gudu’s! X